Fotograaf Stephan Tellier blikt terug op zijn Elfstedentochten
Veertig jaar geleden, om precies te zijn op 21 februari 1985, reed fotograaf Stephan Tellier de eerste van zijn drie Elfstedentochten. Op Facebook en op de website van schaatsen.nl keek hij terug op zijn gloriedagen in Friesland.
“Vandaag 40 jaar geleden mocht ik de Elfstedentocht schaatsen. “Mocht” want ik was dienstplichtig militair bij de koninklijke marine en moest eerst 4 dagen verlof vragen”, schrijft de fotograaf uit Lekkerkerk op zijn Faceboopagina. “Een nacht bracht ik door in een slaapzak voor de deur van het VVV in Rotterdam om een startkaart te bemachtigen. Als niet-lid van de Elfstedenvereniging mocht ik tegen betaling van 75,- gulden starten in de toertocht.”
“Ik was kort daarvoor 20 jaar geworden en schaatste wedstrijden, maar ik was geen marathonschaatser. Langer dan 6 rondjes reed ik nooit. Het werd een aardig avontuur in het pikdonker, het dooide op D-Day, er stond water op het ijs en ik schaatste in mijn eentje naar Leeuwarden.
In 1986 mocht ik weer starten in de Elfstedentocht. En in 1997 weer. Bevoorrecht en zo mooi dat ik er bij mocht zijn. Schaatsen.NL schreef een mooi verhaal over mijn tocht van 1985. Zou er ooit weer een Elfstedentocht komen?”
In een ode aan de Tocht der Tochten, een serie verhalen op schaatsen.nl opgetekend door Léon de Kort, keek Tellier ook terug op het behalen van zijn drie Elfstedenkruisjes.
“Ik weet nog dat ik van tevoren, vlak voordat ik de startkooi in mocht van waaruit we naar de Zwette moesten lopen, even wilde plassen. Ik kan je garanderen: dat viel niet mee met een schaatspak, een bodywarmer en twee truien aan, en die kledingstukken in de weg gezeten door een rugzak en een buideltasje”, zei hij tegen De Kort. “Man, man, wat een weer was het: het dooide, het regende, het was mistig en zwaar bewolkt. Maar wat werd het een onvergetelijke ervaring. Om 19.59 uur arriveerde ik op de Bonkevaart. Ik had er twaalf uur en 59 minuten over gedaan, op mijn schaatsen met hoge sprintbuizen, haha! De hele dag, op de laatste dertig kilometer na, had ik in m’n eentje geschaatst, omdat ik bang was mezelf op te blazen als ik achter iemand aan zou gaan. Stephan, gewoon in je eigen slag rijden, op je gemak, dan moet het lukken, dat prentte ik mezelf in. Ergens had ik ook angst om te vallen in een groep en dan met kapot materiaal geconfronteerd te worden. Ik ben ook een aantal keer op dat kleddernatte ijs terechtgekomen, maar gelukkig zonder brokken.”
En: “Het is zo’n unieke ervaring, die Elfstedentocht. Ik ben dankbaar dat ik er drie heb kunnen uitrijden.”
Lees hier
het hele verhaal.