Henk Stouwdam (1955-2024): geliefde vakman

Dertien Olympische Spelen. Eén WK voetbal (dat legendarische van Maradona en Mexico 1986). Drie Rondes van Frankrijk (waaronder die befaamde van 1989, LeMond-Fignon). Een EK voetbal. Talloze WK-toernooien atletiek en turnen. En altijd bovenop het nieuws bij het grote IOC (zijn bron: Hein Verbruggen) en het nationale NOC*NSF. Dat was het werkveld van de trouwe doorzetter in de sportjournalistiek, de zondag op 69-jarige leeftijd overleden Henk Stouwdam.

Meer dan veertig jaar trok de Oldebroeker over de wereld, in zijn typische stijl van verslaggeven. Doorvragen, geen genoegen nemen met een ontwijkende quote, zijn zinnen overdenkend, een vakman met veel liefde voor de sport. Hij was niet voor niets volleybalscheidsrechter en archivaris van voetbalclub OWIOS.

Zijn stappen in de sportjournalistiek gingen via de Elburger Courant (1974), Deventer Dagblad (1980), de Persunie en de GPD in 2001 naar het ‘grote’ NRC Handelsblad, waar chef Guus van Holland hem op 45-jarige leeftijd binnenhaalde. Henk solliciteerde vanuit olympisch Sydney per fax en belde tegelijkertijd naar de redactie in Rotterdam. Of Van Holland even zijn brief wilde onderscheppen, het zou een rare indruk maken tussen al die persberichten die destijds nog via de facsimile binnen kwamen. Stouwdam werd het.

‘Maar Guus’, zei de hoofdredacteur over de sollicitatie, ‘een man van die leeftijd stopt toch binnen enkele jaren met die sport’. Dat hoofd had het fout: Stouwdam ging nog 21 jaar door met sportverslaggeving voor het avondblad dat later ochtendkrant werd. Daarmee moest de journalist zijn stijl van nadenkend en afstand nemend wijzigen in vlot oordelend en razendsnel tikkend. Daar kon hij over mopperen. Maar dat deed hij zelfs, wanneer zijn handbagage werd gecontroleerd voor een verre vlucht. Waar heeft dat voor nodig, riep ie dan in de rij voor zo’n check. Want Henk zelf was natuurlijk volkomen te vertrouwen.

Henk Stouwdam was voor velen een collega op wie je kon bouwen. Afspreken betekende dat hij er was. Dat hij deed wat was afgesproken. In 2013 vertoefden wij in het gevolg van IOC-lid Van Oranje in Buenos Aires, de plek waar Camiel Eurlings dat plekje op het olympische pluche overnam. Daarna had zowel de Volkskrant als de NRC een reportage gepland over de roots van Lionel Messi, een reis over de pampa’s naar Rosario. Wat nu, was de vraag van ons beiden, daar in Argentinië. Ter plekke besloten we: dan maar samen die reis ondernemen, zelfs samen de dokter, de onderwijzeres en de jeugdtrainer van Messi interviewen en daarna je eigen verhaal schrijven. Journalistiek misschien ongewoon, maar het lukte wonderwel. Kwestie van elkaar kunnen vertrouwen.

Nog een mooi detail, veelzeggend over de mens Stouwdam. Onze tolk in Rosario was een jonge vrouw, moeder van een pasgeboren kind. Ze heette Belen. We kwam erachter dat ze slechts 50 dollar kreeg voor drie dagen werk. De fixer had haar belazerd

en was zelf met 450 dollar op stap gegaan. Ik stelde voor Belen 100 euro de man te betalen, uit eigen zak. Henk trok de knip, zonder mankeren. Zo’n man, hart van goud zeggen we dan.

In 2021 nam Henk Stouwdam op pensioengerechtigde leeftijd (66 jaar en 4 maanden) afscheid van het vak. Hij kwam nog wel naar bijeenkomsten en lunches met collega’s. Zo hield hij contact met de wereld die hij lief had en die hem lief had. Eind november schreef hij een appje dat hij slecht nieuws had, uitgezaaide kanker. In vergevorderd stadium.

We gingen over op de sweet memories, over onze prachtige uitvalsplek in Athene 2004, over het slapen in een erker van het Volkskrant-huis te Whistler, over een reportage waarin hij het delven van een curlingsteen op een Schots eiland beschreef, over de dood van een Georgische rodelaar in Vancouver dat we nabij beleefden en veel over Anton Geesink, het IOC-lid dat je nog op zijn thuisnummer kon bellen (als hij jou niet zelf belde) en altijd voor kostelijke ophef en soms irritant rumoer zorgde. Those were the days, zeiden we tegen elkaar.

Vorige week bleek de voorspelling dat Henk Stouwdam nog wat maanden te leven had onjuist. Hij kon niet meer behandeld worden, zeiden de artsen in het Isala van Zwolle. Het was een verbijsterend bericht. Zondagavond, tijdens het Jaaroverzicht van NOS Studio Sport, overleed hij, in het bijzijn van zijn vrouw Marijke, zijn dochters Merel en Myrthe en zijn zoon Huub. Hun Henk staat voor altijd in ons carrièreoverzicht.

John Volkers, ex-voorzitter NSP, collega en vriend.

UITVAART:

Gelegenheid tot condoleren op zaterdag 28 december van 19.00 tot 20.30
uur in de aula aan de Van Sytzamalaan 38 in Oldebroek.

Op maandag 30 december wordt de afscheidsbijeenkomst gehouden in het
kerkgebouw van de Vrije Evangelische Gemeente aan de
Zuiderzeestraatweg 226 in Oldebroek. Aanvang 10.30 uur.
Aansluitend heeft in familiekring de begrafenis plaats op de Gemeentelijke
Begraafplaats de Eekelenburg aan de Mheneweg Zuid in Oldebroek.

Voorafgaand aan de dienst is er in de kerk nog gelegenheid tot condoleren
van 9.45 tot 10.15 uur.