EK Indoor in Omnisport Apeldoorn 'is om nooit te vergeten'

(door Eric Roeske)

Zeven gouden medailles en twee zilveren plakken, dat was de oranje oogst van vier dagen EK indoor in Omnisport Apeldoorn. Elke dag een uitverkocht huis met 5000 toeschouwers, onder wie heel veel Oranjefans.

Op de woensdagmiddag voorafgaande aan het toernooi mochten we een eerste blik werpen op de indoorarena die een enorme upgrade had ondergaan, vergeleken met een doorsnee NK Indoor. Meest opvallend was het grote scherm dat in het midden was opgehangen: informatief en met mooie herhalingen. Ook was er een installatie opgehangen voor de kogelkooi, een verademing vergeleken met een NK. Hierdoor kun je een groot deel van de sprintbaan vanaf de hoofdtribune goed zien. Bovendien voorzien van een haast transparant zwart net.

Dan de perstribune. Voor de schrijvende pers was deze verplaatst naar de overkant op dezelfde hoogte als normaliter de perstribune, omdat daar nu de tv gehuisvest was. Alles was goed te volgen, dus ook van de andere kant deze keer. De WiFi voldeed meestentijds, afgezien van een sporadische uitval. ANP en ik hadden een touchscreen scherm voor ons staan waarop snel de uitslagen kwamen. Altijd handig! Er stonden linten tussen het publiek en onze tribune met vrijwel continu bewaking.

Een verademing was de nabijheid van de mixed zone, geen trappenlopen voor de journalisten. Wat wel lastig werkte was dat het publiek bovenop de overgang van de voorkant van de tv naar de achterkant voor de andere pers stond, waardoor de atleten steevast high fives en omhelzingen van familie kregen voordat ze verder door de mixed zone gingen. Onhandig.

Aan de achterkant van Omnisport was een hele grote perstent neergezet met lekkere koffie, thee en koekjes met een overdosis aan werkplekken. Goed geregeld! Je kon er ook een lunch en diner tot je nemen. Het officiële mediahotel was in Deventer gehuisvest, maar er waren volop betaalbare alternatieven dichterbij, mits je bijtijds had gereserveerd. En als Nederlander kon je er natuurlijk ook altijd voor kiezen dagelijks naar huis heen en weer te rijden.

De persconferentie op woensdagmiddag met naast drie buitenlanders ook Lieke Klaver, Douwe Amels en Jessica Schilder, was kort en bondig georganiseerd. Uiteindelijk wonnen er vier van de zes goud in Apeldoorn, goed ingeschat.

Sportief gezien was dit EK er eentje om in te lijsten voor Nederland. Met name op de late zondagmiddag en vroege avond werden vijf gouden en één zilveren medaille in een mum van tijd veroverd. Echt een uniek moment om nooit te vergeten. Het was spitsuur voor de pers, echt ongekend. Toen daarbij ook nog de diskwalificatie kwam van de 4x400 meter vrouwen, was het helemaal een gekkenhuis. Uiteindelijk leidde dat toch weer tot een happy end.

Tijdens de laatste twee medailleceremonies, die van de 4x400 meter estafette, werd het Wilhelmus live gezongen door Eline Esmée, die ook de anthem van dit EK Can’t Stop the Move had gezongen. Wellicht was het leuk geweest als zij ergens tijdens de EK dit nummer live gezongen had, of heb ik niet goed opgelet? De event presentation tenslotte was dik in orde, volledig verzorgd door de NK-crew in Nederland en Engels.

Ikzelf was in Apeldoorn actief voor de sociale media van TopatletiekLive, verhalen op Hardloopnetwerk en waar nodig als sidekick voor Willem Held van Telesport. Ondanks dat ik met mijn rug naar het publiek zat met de blik op de actie, leek het af en toe echt één grote atletiekreünie. Ik loop al 42 jaar mee in deze wereld en heb mensen ontmoet die ik soms al decennia niet gezien had. Zo’n toernooi in eigen huis is dan ook een prachtige gelegenheid de passie voor onze sport te kunnen delen, hoe druk je ook bent. Vooraf voorspelde ik zeven gouden medailles voor Nederland. Ik werd voor gek verklaard, maar zes van de zeven uiteindelijke winnaars had ik goed. Blijk ik er uiteindelijk toch een beetje verstand van te hebben. Een van de grootste verrassingen was de gouden Samuel Chapple op de 800 meter, die ik op brons had gedacht. Nadine Visser behaalde dan wel geen goud, maar haar zilveren plak was er eentje met een gouden randje.

Na dit EK Indoor zou Nederland zich zomaar kunnen kandideren voor een WK Indoor: zelfde disciplines, zelfde aantal dagen, zelfde hoeveelheid atleten. Alleen wat meer bobo’s uit de hele wereld. Benieuwd of daar animo voor is.

Eric Roeske