‘Parawatcher’ Robin Wubben stopt om financiële redenen

‘Parawatcher’ Robin Wubben kondigde op 31 december aan - in elk geval tijdelijk - te stoppen met zijn journalistieke werkzaamheden rond de paralympische sporten. Zelfs in het jaar van de Paralympische Spelen, wat een oogstjaar had moeten zijn, kreeg hij financieel de eindjes niet aan elkaar geknoopt. Op zijn website ParawatcherNL legt hij uit waarom. Zie onder een samenvatting van zijn beweegredenen.

Door Robin Wubben

Ga terug naar start

Wie vroeger het bordspel Monopoly speelde, zal de tekst herkennen. En als je dan bij start was, kreeg je geen 200 gulden. Het tekent mijn aanloop naar 2025.

‘Wat goed dat jij dat gat in de markt hebt gezien’, krijg ik heel vaak te horen als ik vertel hoe ik als journalist de parasportwereld in ben gerold. Klinkt leuk, al is het zo helemaal niet gegaan. En of die markt en het bijbehorende gat er überhaupt zijn, laat ik even in het midden. De afgelopen twee jaar ging het – na moeizame jaren mede door corona – eindelijk eens crescendo met de financiële kant van mijn werk als parawatcher. Een stabiele basis, die rechtvaardigt dat ik het werk doe wat ik doe.

Het project ParaNieuws, waarbij ik lokale, regionale en landelijke media heel gericht informeerde over alle ontwikkelingen rond de parasport, draaide op volle toeren. Media pikten de berichten goed op, de nieuwsberichten werden bovengemiddeld goed gelezen en het legde een mooie financiële basis – het blijft namelijk werk – onder mijn jaren. Dat project stopt per 1 januari 2025. Niet omdat het project niet werkte, maar omdat het budgettair niet meer kan voor de grootste financier. Vertaald: ze maken andere keuzes, vinden het niet belangrijk (genoeg) (meer).

'Parawatcher' in Parijs, gefotografeerd door Mathilde Dusol.

“Ik had tijdens de Paralympische Spelen beter thuis vakantie kunnen nemen. Dan had het me namelijk niks gekost”

In de loop van dit jaar (2024, red.) kreeg ik een steeds stevigere voet tussen de deur bij de regionale kranten. Eindelijk, na ruim tien jaar proberen. Hoera! Van Overijssel tot Brabant; geen enkele regionale titel heeft de parasport vóór 2024 zó goed gecoverd als dit jaar, zo was hun eigen conclusie. Mooi resultaat van mijn werk. In Parijs schreef ik in krap twee weken tijd ruim 33 stukken, verdeeld over 6 krantentitels. Mooie reacties, veel aandacht voor de sport. Alleen … de vergoeding staat niet in verhouding met de tijd en energie die erin gaan zitten. Het moest voor een appel zónder dat bijbehorende ei. Om het even pijnlijk te schetsen: het was financieel slimmer geweest om tijdens de Paralympische Spelen thuis twee weken vakantie te nemen. Dan had het me namelijk niks gekost. Nu was het resultaat min 218 euro. Ja: twee weken keihard werken in Parijs heeft me 218 euro gekóst. Dat rekensommetje maakte ik – misschien gelukkig maar – afgelopen week bij het afronden van m’n administratie.

En als klap op de vuurpijl zag ik twee weken terug geen andere mogelijkheid dan mijn kersverse boek REBOUND van de markt te halen, na meldingen van seksueel grensoverschrijdend gedrag door bondscoach Gertjan van der Linden. Het boek was geschreven als eerbetoon, als erkenning, voor het hele team; Van der Linden incluis. Het is niet passend om zoiets de wereld in te sturen na dit nieuws. Ik wacht het onderzoek af, maar links- of rechtsom: in zijn huidige vorm verwacht ik het boek niet meer te gaan verkopen. Het verhaal is niet meer compleet.

REBOUND was van begin tot eind een eigen uitgave, op eigen kosten. Eindredactie, fotografie, drukwerk, verzending en promotie; het kost allemaal wat. Nog los van alle uren die ik erin heb gestoken. Waar mijn idee was minimaal quitte te spelen, is het resultaat nu een verlies van 2.500-3.000 euro.

Je kunt wel zeggen dat een heel mooi parasportjaar, waarin ik heel veel heb kunnen en mogen doen wat ik ontzettend leuk vind én waar ik goed in ben zo met een paar grote negatieve klappen eindigt. Vooropgesteld: ik hoef geen medelijden. Ik deel dit niet voor een ‘o wat erg voor je’, maar om je uit te leggen dat het zélfs na bijna dertien jaar parawatchen zakelijk gezien nog steeds ontzettend lastig is. Voor de zoveelste keer in die periode zal ik zakelijk gezien een nieuw pad moeten zoeken.

Op deze manier kan ik mijn werk als parawatcher niet op een goede, duurzame manier doen. Daarom is het tijd voor herbezinning.

Ik wil niet meer afhankelijk zijn van de grillen van samenwerkingspartners of financiers, wil me niet het schompes werken met de angst dat alles ondanks al mijn inzet stopt omdat budgetten ineens verdwijnen, wil niet meer voor een appel zonder of met ei mijn werk doen, of werk doen dat me geld kóst in plaats van oplevert. Hier dan ook de verklaring van de titel van dit bericht: per 1 januari ga ik zelf terug naar start. Ik leg mijn werk als parawatcher (tijdelijk?) neer, om met een schone lei te onderzoeken en ontdekken óf, en zo ja, hóe het dan wel kan. Geen ‘lopende zaken’, maar het hoofd leegmaken en met frisse moed vooruit.

Twee weken terug vroeg iemand me: ‘Los Angeles 2028. Wat denk je? Ben je erbij?’ Na een diepe zucht zei ik: ‘Ik denk het wel.’ En dat denk ik ook écht. Mijn passie voor de parasport is niet zomaar weg. En er móet een manier zijn waarop het allemaal wél kan. Daar geloof ik nog steeds in. Ik heb alleen nog geen idee hoe.