Lijstjes

Daar zijn ze weer. De lijstjes. Er is niet aan te ontkomen. Zo aan het eind van het jaar is het onder meer aan de sportjournalistiek om prestaties van allerlei waarde aan elkaar te koppelen en te doen alsof alles hetzelfde is. Mijn voorspelling? Over een week worden bij het sportgala Sifan Hassan, Harrie Lavreysen, de 3x3 basketballers, Eelco Meenhorst, Jetze Plat, Fleur Jong en de rolstoelbasketbalvrouwen gekozen als respectievelijk sportvrouw, sportman, sportploeg, sportcoach en paralympisch sportman, -sportvrouw en -sportploeg van het jaar.

Ik wil zowaar eens niet ingaan op de jaarlijkse discussie over die keuzes. Liever wil ik een moment stilstaan bij de overdaad aan mogelijke winnaars. Dit bijzondere sportjaar kende immers zoveel speciale momenten, zoveel succes en verdriet, dat iedereen uit de sportjournalistiek die de sport dit jaar heeft gevolgd een ander lijstje met hoogtepunten zal neerschrijven.

Kick Hommes

Over alles zijn er lijstjes te maken. Zelfs over deze nieuwsbrief. Schreef John Volkers laatst zijn honderdste voorwoord, voor mij is dit als nieuw lid van het NSP-bestuur de allereerste. John nam dinsdag definitief afscheid van de NSP, dus ik neem even een afslag in deze tekst om dat toch te benoemen. In een column over lijstjes mag John namelijk niet ontbreken, als journalist die nog steeds uit zijn hoofd talloze statistieken kan oplepelen over die ene niet al te belangrijke maar toch leuke handbalwedstrijd tussen Nederland en Noorwegen op 27 mei 1984.

Goed, terug naar het onderwerp. Want het blijft bijzonder dat ‘we’ bij alle bovengenoemde evenementen ‘gewoon’ aanwezig konden zijn en met al die ervaringen op zak onze eigen lijstjes kunnen samenstellen. Een paar weken de Spelen in hartje Parijs, of vele wedstrijden bekijken in Duitsland. Het lijkt zo vanzelfsprekend om drie weken de Tour de France te volgen of de hele wereld over vliegen om Max Verstappen achterna te gaan. Maar dat is het allemaal niet. Het is niet normaal en dat mag het wat mij betreft ook niet zijn.

Bij het NSP-overleg werd namelijk nog maar eens duidelijk dat de journalistiek steeds iets meer onder druk staat. Er zijn te veel sites die knippen en plakken uit interviews of gesprekken. Diverse sportorganisaties geven bovendien aan, zeer geparafraseerd, dat de media ‘niet meer nodig zijn’, omdat er eigen mediateams zijn die de verhalen ook goed kunnen vertellen.

Toch voelt het ook alsof de journalistiek met een weerwoord komt. Aan creativiteit geen gebrek bij auteurs die bij sommige sportorganisaties soms geen sporter meer uitgebreid spreken. En in ieder geval om mij heen is de journalistiek veel meer geworden dan alleen een wedstrijd volgen. Een paar voorbeelden. Voor het eerst was er twee weken geleden in diverse kranten tegelijk aandacht voor het wetgevingsoverleg sport in politiek Den Haag, waar onder meer beweegarmoede ter sprake kwam. En deze week is er veel ruimte voor Saudi-Arabië, een land dat bewezen mensenrechten schendt en waar het WK voetbal aan is toegewezen.

Die onderwerpen komen in de talloze lijstjes van de komende weken waarschijnlijk niet voor. Het zal gaan over de sport en over de successen van 2024. Maar op 14 januari maakt de NSP de winnaars bekend van de jaarlijkse sportjournalistieke prijzen. Met daarbij aandacht voor de schoonheid van ons vak, de kwaliteit van de schrijvers en ook voor de verhalen achter de sport. Andere lijstjes, maar net zo sportjournalistiek inhoudelijk.

Kick Hommes