Mooie verhalen van een nog mooiere man

In de huidige tijdgeest van de journalistiek moeten we ons bij de feiten houden. Als ik Rob er mee had geconfronteerd zou hij het van harte beamen. Ondertussen zou hij gewoon doorgaan met het schrijven van de prachtige verhalen, die hem de status van ‘ANP-legend’ gaven. Rob liet zich door niemand van zijn pad brengen. Een mooie zin was voor hem belangrijker dan een mooi feit. Het maakte hem tot een van de beste schrijvers uit de vaderlandse sportjournalistiek.

Dat je een mooi verhaal niet kapot moet checken, Rob had de uitspraak kunnen bedenken. Onder de wat oudere generaties onder ons is zijn visie legendarisch. Naar verluidt werkte hij soms een interview uit, voordat hij de geïnterviewde had gesproken. Nou ja, naar verluidt … Vervolgens ging hij op pad met de woorden: hij hoeft alleen nog maar ja te zeggen. Zelfs als hij nee zei, bleven de verhalen van Rob onovertroffen.

Rob Kramp

Rob overleed op woensdag 2 april op 80-jarige leeftijd. Dat het er zat aan te komen wist ik sinds de zomer. We hebben het er kort over gehad. Verder niet. Sindsdien spraken we elkaar bijna wekelijks bij de wedstrijden van onze jongens. We analyseerden, dronken koffie, wisten het beter dan de trainer. Trees en Marijn waren er vaak bij, Eric ook en de tijd stond stil. Er is altijd een volgende wedstrijd. Dan zag ik Rob weer.

In mijn aanwezigheid leek Rob zich nergens zorgen over te maken, hooguit over de uitslag. Hij bleef opgewekt en belangstellend voor de andere zaken uit mijn leven. De laatste wedstrijd die we samen bekeken was Meerburg onder 23-1 tegen Zandvoort onder 23-1. Het ‘lot’ had ons weer samengebracht. Jaren nadat Rob als pensionado het ANP verliet, spelen zijn kleinzoon Mart en mijn zoon Joppe samen in de selectie van RKVV Meerburg. We genoten ervan. De jongens zijn vrienden. Voor mij was het mooier dan de talloze topwedstrijden die we overal in de wereld hadden gezien. Ik denk voor Rob ook.

Rob heeft het veld nooit verlaten. HIj heeft de pen ook nooit neergelegd. Na zijn jarenlange loopbaan bij het ANP werkte hij als correspondent bij de Volkskrant. Daarna volgde hij namens het Leidsch Dagblad het amateurvoetbal in de regio. Dat deed hij vorig seizoen nog.

Altijd als we elkaar tegenkwamen begon Rob over het ANP. Het zat in zijn hart. We moeten erbij zijn, was zijn uitgangspunt. Rob was er altijd bij, maar de tijden zijn veranderd. Op een gegeven moment ben ik opgehouden hem dat te vertellen en zei dat we erbij waren geweest. O ja, wie dan? Ik noemde een naam en Rob zei meteen: Die kan niet schrijven.

Rob was recht-door-zee, oprecht, maakte van zijn hart geen moordkuil. Hij deed het met de beste bedoelingen, zoals hij was, en vaak had hij gelijk. Daarmee heeft hij veel collega’s geholpen. Op mijn eerste dag als chef zei hij: jij bent de slechtste chef die ik ooit heb gehad. Ik heb ook wel eens wat tegen hem gezegd. Rob zag mij liever schrijven dan in een of ander vergaderhok zitten. Dat vond hij maar flauwekul.

Een tweede Rob Kramp komt er nooit. “Stap je zelf op, of moeten we je naar huis sturen”, vroeg hij aan schaatscoach Jan-Wiebe Last na een mislukt EK

Na Meerburg - Zandvoort nog maar een paar weken geleden, met Rob’s kleinzoon als uitblinker (ik heb dat ook in mijn verslag op de website geschreven!), fietste Rob naar huis, van Zoeterwoude-Rijndijk naar Oegstgeest, dwars door Leiden. Hij leek fit. Ik ging een week op vakantie en heb hem niet weer gezien.

Zijn verhalen leven voort.

Gert Lammerink