De sportpers raakt verder van de zijlijn 

Bij het schaaktoernooi in Wijk aan Zee keek een handjevol journalisten van traditionele media naar de slotronde. De Telegraaf, de Volkskrant, het Noordhollands Dagblad. Dat was het wel zo ongeveer. Leeg was de perszaal allerminst. Een klein leger aan contentmakers snelde heen en weer tussen speelzaal en mediaruimte. In hun kielzog sleepten de ijverige werkbijen van de organisatie camera’s groot en klein met zich mee.

De jonge medewerkers kregen alle ruimte en voorrang. Ze stonden vooraan bij de barrage, bij de prijsuitreiking, bij het persmoment na afloop. De fotograaf van het Noordhollands Dagblad moest even vragen of de winnaarstrofee ook aan de anderen getoond kon worden. O ja, de traditionele pers was er ook nog.

De stortvloed aan contentmakers die de rol van traditionele media overnemen, is niet nieuw. Je ziet het overal langs de sportvelden. Veelal piepjonge, goedkope (club)medewerkers die snel een quote of beeld opnemen van de winnaar of publiekslieveling. Ruim voor de andere media aan de beurt komen.

Zorgelijk is die ontwikkeling toch ook. Ja, sporttoernooien en sportploegen bereiken inmiddels net als traditionele media honderdduizenden of miljoenen mensen met hun content. Het lijkt een aangename vervanger voor de kritische blik van de traditionele media. Maar hoe ver achteraan willen wij, die traditionele dames en heren, staan? En hoe belangrijk zijn wij nog?

Om maar met het laatste te beginnen: uiteraard zijn we relevant, gelukkig maar. De talloze enthousiaste contentmakers kunnen hun fanbestaan soms nauwelijks onderdrukken. Ja, ze maken mooie beelden, maar stellen ze ook kritische vragen? Belichten ze de ongemakkelijke kanten van een toernooi of wedstrijd? Analyseren ze scherp en onafhankelijk? Nee, vanzelfsprekend niet. Daar hebben wij een rol. Gezien de talloze mooie bijdragen die iedere week verschijnen vervullen traditionele media die rol prima.

Dan blijft de eerste vraag over: hoe ver achteraan komen ‘we’ te staan? In Wijk aan Zee was dat vrij ver: de winnaar werd snel naar het eigen videokanaal geleid. Daarna was er een korte algemene persconferentie. Zoals het vaker gaat. Hoeveel meer ruimte willen we als mediamensen en hoe hard knokken we daarvoor? Met een duidelijk antwoord op die vraag, vinden we meer werkruimte. Met meer stilte en het accepteren van de nieuwe status quo staan we straks nog wat verder achteraan. Of buiten de deur.

Maarten Kolsloot