OLYMPISCHE SPELEN
‘Heel Frankrijk gezien in sneltreinvaart’
De gouden medaille voor olympisch afzien onder journalisten moet wel voor het viertal Rik Spekenbrink (AD), Kick Hommes (Trouw), Renze Lolkema (Telegraaf) en Lisette van der Geest (Volkskrant) zijn. Vroeg op, met de TGV ruim drie uur treinen naar Marseille en er dan achter komen dat de zeilraces wegens het ontbreken van wind zijn afgelast. Dat betekent een hele dag slenteren in een smoorheet Marseille en voor sommigen ’s avonds ook weer ruim drie uur treinen, terug naar Parijs.
Cathelijn Peeters doet haar verhaal in de mixed zone aan o.a. Willem Held, Hans Koenekoop, Daan de Ridder en Pim Bijl.
“We hebben heel Frankrijk in één dag in sneltreinvaart gezien”, zegt Hommes een paar dagen later aan het ontbijt in Hotel Ibis Budget Porte de Monmartre, een ietwat beduimeld nachtverblijf in een buurt die schreeuwt om meer toezicht. De verantwoordelijke die de overkill aan beveiliging rond de Olympisch Spelen heeft geregeld, heeft deze plek in het noorden van de stad over het hoofd gezien. Onder de viaducten onder de Périphérique slapen zwervers in tenten of soms gewoon op een matras. En langs de weg staan aftandse bestelbussen geparkeerd die eveneens dienst doen als huis- en slaapkamer.
Kortom, het is niet de beste omgeving voor een olympisch geaccordeerd hotel ten behoeve van een deel van het Nederlandse journaille, onder wie Esther Scholten, Kick Hommes (Trouw), Lisette van der Geest en Erik van Lakerveld (Volkskrant) en de fotografen Marcel ter Bals en Henk Jan Dijks. Maar ja, wat wil je ook voor iets minder dan 100 euro per nacht. Dus ook geen airco in de zomerse warmte, maar het briesje van de beschikbare ventilatoren biedt vaak verlichting.
De 'perstribune'van Court 7 op Roland Garros tijdens de halve finale mixed double, met Daniel Dwarswaard (AD) en Tijmen Lensink.
Vooral ’s avonds na een lange werkdag kan het echter vervelend zijn om circa tien minuten te moeten wandelen vanaf het tram- of metrostation naar het hotel. Sommigen nemen voorzorgsmaatregelen door hun mobieltje aan het oor te houden en net te doen alsof ze aan het telefoneren zijn.
Henk Seppen fietst van venue naar venue.
En ook het achterlaten van de fiets in de daarvoor bestemde stalling is niet eenvoudig. Zo krijgt Dijks tot driemaal toe geen passage richting de fietsenstalling: hij mag met zijn accreditatie zelf doorlopen, maar de fiets mag niet voorbij de controlepost. “Uiteindelijk heb ik de fiets maar aan een hek vastgemaakt en ben ik gaan lopen”, zegt hij.
De persbussen (TC) rijden vanuit de transporthub bij het Main Press Center doorgaans keurig op tijd, maar wijken ook zelden van de route af. Zo wordt na een ochtendsessie in het Stade de France ondanks een volle bus toch de omweg naar het zwemstadion gemaakt, omdat nu eenmaal zo is afgesproken en er geen kip meer bij kan.
De gratis OV-kaart (Navigo) die geldig is in Parijs en verre omtrek, werkt uitstekend. Dat geldt eveneens voor de door de organisatie aangebonden transportapp, die telkens tal van alternatieven aanbiedt om van A naar B te reizen. Dat kan dan zijn via de metro, de tram, de bus, de eigen fiets of een huurexemplaar, te voet of per taxi. De dienstregeling is precies en actueel, maar houdt gek genoeg geen rekening met afsluitingen van stations. Zoals het station Concorde, dat gelegen is midden op het Urban Sports Park, toneel van het 3x3 basketbal, skateboarden, breakdance en BMX. Wie dat niet in de gaten heeft, moet puzzelen om ondanks de tijdnood toch ter bestemder plekke te komen.
Gekmakend is het dan als de media-ingang nergens staat aangegeven en de vriendelijke, maar weinig kundige gidsen, hostessen en beveiligers je ook niet verder kunnen helpen. Dan is het zoeken geblazen, lastig voor bijvoorbeeld fotografen die met 30 kilo aan apparatuur in de hitte van hot naar her worden gestuurd. Eenmaal die ingang gevonden (bij Concorde) al snel een kilometer extra lopen) wacht dan nog de veiligheidscontrole. Die is de eerste dagen streng en moeten de laptops uit de tassen, maar gaandeweg gaan de beveiligers daar steeds makkelijker mee om.
Dat is niet zo als op een zaterdag president Emmanuel Macron opduikt in het stadion voor het beachvolleybal en het publiek en de media geduldig moeten wachten tot het staatshoofd vertrokken is. Wie dat niet in de gaten heeft, krijgt een flinke waarschuwing van onherkenbare beveiligers. Zelfs Rob Kemps, ceremoniemeester in het TeamNL Huis, moet even geduld oefenen.
De persruimten blinken uit in eenvoud en doelmatigheid. Er zijn voldoende werkplekken en stroomaansluitingen, de WIFI (Paris2024) werkt overal uitstekend en feilloos. Er is koffie en thee en watertappunten, soms met wat cakejes of fruit erbij, maar verder is het trefwoord karig. Fotograferen bij atletiek is lastig, want er zijn toegewezen stoelnummers en je mag je niet verplaatsen. Bij het hockey gaat het allemaal veel meer ontspannen aan toe. Zelfs zo ontspannen dat schrijver dezes met een technische accreditatie om zijn nek gewoon in het kielzog van Willem Vernes, Soenar Chamid, Eric Verhoeven, Bart Scheulderman en Frank Uijlenbroek kan meelopen om de presentatie van beide hockeyteams te fotograferen. De fotochef komt er al snel achter dat het hesje ontbreekt en verzoekt beleefd om de tribune op te zoeken.
Soenar Chamid langs het hockeyveld.
Er zijn gedurende de Spelen uiteraard ook wat incidentjes. Zoals bij het roeien, waar fotografen moeite hebben met de strikt nageleefde regel dat ze de finish van het ene onderdeel meteen moeten verlaten om op tijd te zijn voor de prijsuitreiking van het voorgaande onderdeel. De tijd is daarvoor te kort en de afstand te groot, waardoor wrevel ontstaat. Andere kwesties bij onder meer atletiek worden snel en constructief opgelost.
De collega’s beleven vanzelfsprekend lange dagen en korte nachten. De ziekenboeg blijft grotendeels leeg, al heeft een enkeling soms pech. Zoals Maarten Kolsloot (Noordhollands Dagblad), die crasht met zijn fiets en daar hechtingen in zijn kin en enkele losse tanden aan overhoudt. Het leed is gelukkig alweer geleden, zo valt te lezen in zijn dagelijkse column. De tandarts levert goed werk. ‘ Ver van de uitzinnige stadions verdient dokter Moisdon een gouden medaille’, schrijft hij. Zo zijn er veel terechte winnaars in Parijs.
GERARD DEN ELT, algemeen secretaris NSP