EVENEMENT

EK Atletiek Rome: Nederland succesvol in Italiaanse chaos

Door Eric Roeske

Een recordaantal van twaalf medailles voor het Nederlands atletiekteam in Rome tijdens de 26^e editie van de Europese kampioenschappen, in een jaar dat alle atletiekogen gericht zijn op de Olympische Spelen van Parijs in augustus. Garantie voor succes is zo’n toernooi niet, maar in de herinnering dat tijdens de EK in Amsterdam in 2016 kort voor de Spelen van Rio vijf dagen lang sprake was van een uitverkocht huis, viel dit in het immens grote olympisch stadion van Rome toch behoorlijk tegen. Alleen op dagen dat Italiaanse olympisch kampioenen als sprinter Marcell Jacobs en hoogspringer Gianmarco Tamberi in actie kwamen was er sprake van aardig gevulde tribunes. Het prachtige statige olympisch complex ademt een geweldige sfeer, iconische gebouwen die er al veel eerder stonden dan de Spelen van 1960.

Dat zagen we al tijdens de persconferentie op 6 juni in een immense zaal van het Italiaans NOC waar dictator Mussolini nog altijd prominent afgebeeld staat op een muurschildering. Daaraan voorafgaand verliep de accreditatie chaotisch. Nergens werd de route erheen vanaf het stadion aangegeven, en zelfs de aankondiging op het gebouw was onleesbaar. Accreditaties waren onvindbaar. Eén iemand reikte uit. Chaos troef. Wat bij ons wel goed ging was de transfer van het vliegveld naar het media-hotel. In het haast middeleeuwse hotel (vier sterren naar verluid) waren jonge mensen van de organisatie zeer behulpzaam. Er pendelden op de wedstrijddagen voldoende bussen heen en weer. Jammer was dat journalisten die niet een van de twee mediahotels hadden geboekt gebruik (lees: misbruik) maakten van dit vervoer, waardoor anderen soms letterlijk de bus misten. Het op- en brengpunt was iedere dag anders. De laatste dagen was het dan eindelijk zoals het hoort, nabij het stadion.

 

We hadden mooi zicht op de finish vanaf de media-tribune, Nederland zat helemaal in de nok. De voorzieningen waren iets minder. De prachtige CIS-apparatuur waarop je normaliter de uitslagen a la minute kunt raadplegen werkten niet. Hetzelfde gold voor de uitslagensite online. Dat betekende dus heel goed opletten na iedere prestatie wat er op een van de twee grote scoreborden in het stadion verscheen, anders bleef je er van verstoken. Papieren uitslagen uitdelen is er al lang niet meer bij. Gelukkig maar, alhoewel het hier misschien toch een redelijk alternatief was geweest. Op dag 5 van 6 werd er opeens toch een poging gedaan met papieren uitslagen. De dag erna was het alweer voorbij. Het internet viel ook geregeld uit, de WiFi deed het meestentijds wel, de aangelegde kabels werkten nooit. In de grote mediaruimte op de begane grond stond een koelkast waar flesjes water van een sponsor werd aangeboden. Vrijwel altijd was deze leeg. Ook stond er een Nespresso-apparaat, maar toezicht was er niet. Werd binnen de kortste keren een smeerboel natuurlijk. Er was ook een catering om het energiepeil hoog genoeg te houden, en even verderop een koffiecorner waar heerlijke en vooral goedkope koffie werd geschonken. Een media-restaurant op het complex was goed maar niet goedkoop.

Bijna net zo mooi als de 12 medailles was de warming-up track, het Stadio Dei Marmi met alle prachtige standbeelden eromheen. Op de trappen konden het publiek en de journalisten zich vergapen aan de Europese toppers en hoe ze zich voorbereidden op hun optredens in de arena. Ze waren bijna aanraakbaar. Ik moet nog vragen wat de topatleten en coaches daar eigenlijk zelf van vonden. Een eenvoudige mixed zone voldeed uitstekend en was 1 minuut lopen vanaf het mediacentrum en met de lift niet veel langer vanaf de perstribune. Toen Tamberi 2,37 meter hoog sprong, sprongen er zelfs dolenthousiaste Italianen op de baan, ik heb dat nog niet eerder gezien. Met moeite werden ze er weer vanaf gehaald. Wedstrijd-technisch gezien ging er geregeld iets mis. Een haperend startpistool, valse startdetectie die duidelijk aangaf wie er vals startte of tenminste een voorbeweging had, waarbij telkens een gele kaart volstond in plaats van de gebruikelijke rode kaart. Ik hoorde na het toernooi van een fotograaf dat er een bizar lange rij stond om de borg van het geleende pershesje terug te krijgen. Wat wel geslaagd was waren de medaille-ceremonies, vlakbij het stadion op een groot plein. Inmiddels kan ik het Italiaanse volkslied wel dromen.

Maar we hadden het kunnen weten natuurlijk. In 2004 ging ik in april op trainingskamp naar Grosseto en vlogen we op Rome. Drie dagen later kwamen de koffers ook aan. In augustus daaropvolgend was ik kwartiermaker op dezelfde locatie voor het olympisch pre-camp richting Athene. De koffers van Rutger Smith, Lieja Koeman en sportarts Peter Vergouwen waren zoek. Na een nachtje bellen met KLM zelf teruggereden naar Rome en tussen duizenden koffers de drie oranje koffers eruit gehaald. Rare jongens die Romeinen…

 

Ik vind het jammer dat er zo met de pet naar werd gegooid door de organisatie van zo’n mooi toernooi. De volgende EK is in Apeldoorn begin maart, indooratletiek. Binnen tien minuten na de start van de verkoop was het compleet uitverkocht. Mede mogelijk gemaakt door Femke Bol en alle andere Nederlandse topatleten.