Over Valentijn, Rik, Thijs en de impact van de NSP-prijzen

Goed dat Valentijn Driessen vorige week met enkele kritische woorden aandacht besteedde aan de jaarlijkse NSP-prijzen. Dat maakt de belangstelling onder het miljoenenpubliek van de Oranjewinter voor de bijzondere prestaties van sportjournalisten alleen maar groter en belangrijker. Net als de vragen van Joep Schreuder in het Sportjournaal tijdens de persconferentie van Feyenoord over de verkiezing van Arne Slot tot Sportpersoonlijkheid van het Jaar.

De coach toonde zich verguld met de prijs. We mogen als mediavertegenwoordigers blij zijn met Slot als een voorbeeld voor velen, zoals ook een trainer als Peter Bosz aantoont hoe je professioneel met het journaille moet omgaan. Bovenstaande voorbeelden tonen aan dat onze NSP-prijzen ertoe doen.

Toch nog even terug naar de kritische woorden van collega Driessen. "Er zijn daar meer verkiezingen geweest, die sloegen werkelijk helemaal nergens op”, sprak hij.

Die woorden geven mij de gelegenheid een paar dingen uit te leggen. Het zijn namelijk geen verkiezingen, het zijn stuk voor stuk prijzen die worden toegekend door collega’s in onafhankelijke jury’s. Zo kent het bestuur van de NSP jaarlijks de prijs van de Sportpersoonlijkheid van het Jaar toe.

Driessen mag het vanzelfsprekend onjuist vinden dat Rik Elfrink is uitgeroepen tot Sportjournalist van het Jaar 2023. We leven in een vrij land. Noa Vahle en Hélène Hendriks dachten er in dezelfde uitzending anders over.

Elke appreciatie door een gezelschap willekeurige collega’s is aanvechtbaar. Vorige week bij de presentatie van de Sportfoto van het Jaar – gefeliciteerd Robin van Lonkhuijsen en Tom Bode! – sprak ik sportfotografen die de top 10 geheel anders hadden samengesteld op basis van de 50 tentoongestelde foto’s in het Haagse Stadhuis. Zo veel mensen, zo veel zinnen.

De keuze voor de Scoop van het Jaar verdient inderdaad een wat nadere uitleg. Want wat is nog een Scoop, als de onthulling of primeur vaak met brokjes informatie uit diverse media tot stand komt? Neem de kwestie-Mislintat bij Ajax. Daar zaten meerdere verslaggevers van meerdere media dicht op de bal en droegen met hun berichten bij aan het beeld van het verval van topclub Ajax. Welk bericht ken je een grotere waarde toe? Of hoe waardeer je het feit dat er een onderzoek wordt ingesteld naar gedragingen van mensen in de sportwereld, als de uitkomst van die speurtocht nog ongewis is?  

Het zijn dilemma’s waarvoor ook de jury van de Scoop van het Jaar zich gesteld voelde. De juryleden (Diana Kuip, Yoeri van den Busken en Frank Woestenburg) zochten naar een nieuwe definitie: welk bericht, welke reportage, welke onthulling maakte in 2023 de meeste indruk? Welk onderwerp had de meeste impact op de sportwereld en zelfs daarbuiten? Waar had iedereen het over bij de koffieautomaat? Dat kan een Scoop zijn, maar ook het meest aansprekende Sportverhaal van het Jaar.

In de afweging van een aantal sterke inzendingen (zie elders op de website) kwam de jury uit op het bijzondere verhaal van Thijs Slegers, die de Scoop/Sportverhaal van het Jaar 2023 postuum kreeg toegekend.

Geen oeuvreprijs, zoals Driessen suggereert, want die kent de NSP niet en willen we ook niet. Voor je het weet krijg je de vraag: wie hebben we nog niet gehad?

Slegers, de vorig jaar overleden perschef van PSV en voormalig journalist van De Telegraaf én VI, kreeg de prijs voor de indrukwekkende wijze waarop hij in het zicht van zijn naderende dood via de sportwereld duizenden nieuwe bloed- en stamceldonoren wist te mobiliseren als ‘bloedverwanten’.

Daar valt verder weinig aan af te dingen, lijkt me.

Gerard den Elt, algemeen secretaris NSP

https://www.fcupdate.nl/voetbalnieuws/2024/01/valentijn-driessen-hekelt-prijswinnende-rik-elfrink-die-krijgt-alles-van-brands-en-psv-dat-is-te-simpel