COLUMN NATASJA WEBER

De vreugdetranen van Jeroen Delmee

Eerlijk gezegd daalde bij mij de afgelopen weken pas echt goed het besef in wat voor bizar sportjaar 2023 is geweest. Doordat Nederlandse sporters al langere tijd op een ongekend hoog niveau acteren, ben je bijna geneigd hun prestaties als normaal te gaan zien. Maar wat Femke Bol, Sifan Hassan, Max Verstappen, Mathieu van der Poel, Harrie Lavreysen, Demi Vollering, Jutta Leerdam en vele anderen presteren is natuurlijk niet normaal.

Dankzij de vele mooie producties van collega’s op televisie, in kranten en in tijdschriften was het de laatste tijd smullen om nog eens terug te blikken op 2023. Dat belooft wat voor 2024.

Mijn sportmoment van het jaar speelde zich afgelopen zomer af in een door stortregen en hagelbuien geteisterde EK-hockeyfinale van de mannen in Mönchengladbach. De finale tussen Nederland en Engeland kende met een 2-1 voorsprong voor Nederland een bloedstollend slot met onnavolgbare beslissingen van de scheidsrechters en twee gestopte strafballen door keeper Maurits Visser.

In de tumultueuze slotfase bleven de Nederlandse hockeyers op de been en veroverden hun eerste echte hoofdprijs onder bondscoach Jeroen Delmee. Na het eindsignaal zocht Delmee in zijn eentje de dug-out op. Terwijl zijn spelers aan de overkant van het veld het winnen van de Europese titel vierden, werd hij overmand door emoties.

De doorgaans zo nuchtere bondscoach was oprecht blij voor zijn spelers die hij het succes zó gunde omdat ze – zo vertelde hij later – ‘hockey vreten en met 100 procent toewijding met hun vak bezig zijn’. Met zijn witte cap bedekte Delmee zijn gezicht en liet zijn tranen de vrije loop. 

Van een afstandje bekeek ik het bijzondere tafereel. De mooiste vreugdetranen zijn de tranen die je niet zou verwachten.

Natasja Weber