COLUMN LINDA DERKSEN

Adieu

Ik moest grinniken toen ik collega Ad Pertijs voorafgaand aan zijn beoordelingsgesprek hoorde vragen of hij er nog een jaar bij had verdiend. Ad gaat namelijk deze maand met pensioen en moet De Stem, zijn krant, loslaten. ,,De sportjournalistiek is meer dan een deel van mijn leven”, zegt hij weemoedig als ik later die middag rustig met hem ga zitten op de redactie.

Lang was het gebruikelijk dat per sport één club een correspondent aan het regionale dagblad leverde om het competitie-overzicht te maken. Toen Rugbyclub Etten-Leur (REL) in 1976 een nieuwe kopijverzamelaar voor De Stem nodig had, kwamen ze bij scrum-half Ad uit. ,,Uitbellen deed ik met een berg kwartjes in een telefooncel. Zoals nu het stroomnet overvol is, waren er in de jaren zeventig te weinig telefoonlijnen. Als medewerker kreeg ik urgentie voor een eigen aansluiting”, vertelt hij hoe zijn lange carrière in de sportjournalistiek werd gelanceerd.

Ad ging vervolgens de ‘wedstrijd van de week’ bezoeken. Kreeg daarnaast in 1979 een baan in de tikkerij, de plek waar alle papieren kopij via ponsbanden werd omgezet in fotozetsel. Werd als lay-out-redacteur de schakel tussen eindredactie en plakkerij. In 1990 ging hij definitief naar de sportredactie. RBC met Pierre van Hooijdonk was zijn eerste job als clubwatcher. Wielrennen werd door de jaren heen zijn belangrijkste portefeuille. ,,Een gedroomde baan vol grote buitenlandse koersen, maar ook met de ruimte om te werken in de regio en daarnaast mee het krantje te maken. Voor mij de ideale combinatie.”

Het rondje om de kerk was voor hem heilig. Zodat de renners de man al kenden die namens de regionale titels bij de grote afspraken voor hun neus stond en hijzelf op de hoogte was van hun achtergrond. De basis niet verloochenen, dat is waar ik Ad in vond toen hij in 2015 mijn naaste collega werd. Na een detacheerperiode bij De Persdienst van Wegener in Nijmegen kwam hij namens BN DeStem - net als ik vanuit Eindhovens Dagblad - in Tilburg terecht bij de nieuwe Brabantse samenwerkingsredactie SportZuid van DPG Media. We deden een aantal atletiekevenementen samen en in het kader van weten wat ik op de pagina’s plan en redigeer ben ik twee keer met hem meegeweest naar een veldrit. Op die dagen dat ik bij hem afkeek schudde hij de ene na de andere anekdote uit de mouw, waarvan ik er de afgelopen maanden een flink aantal teruglas in zijn afscheidsserie Adieu.

De Tour de France blijkt een geliefd onderwerp. Nooit had Ad gedacht dat hij daarin terecht zou komen, toch volgde hij Jean Nelissen op. ,,Dan maak je deel uit van iets waar de massa die maand mee bezig is. Leuker werk is er niet.”

Ad is verknocht aan de krant. ,,Niels Albert werd in 2009 wereldkampioen veldrijden in Hoogerheide en toen werd hem later op de Belgische tv de vraag gesteld of het al was ingedaald. ‘Toen ik de volgende dag de krant opensloeg, geloofde ik het pas’, antwoordde hij. Op die waarde van het instituut moeten we trots zijn.”

Ik vraag of hij nog wat wijze lessen heeft voor een collega die nog zeker dertig jaar door kan. Daartussen zit deze mooie tip: ,,Koester de moeders. Die kunnen de emotie vertalen die topsporters gewend zijn voor zich te houden.”

Ad kijkt uit naar de vrijheid van zijn pensioen, niet meer constant aanstaan en leven bij de waan van de dag. Al voelt het ook onwennig. ,,Dan denk ik: hé de schaatsmarathon van Breda, daar kan ik niks meer mee.” Als ik mijn pensioengerechtigde leeftijd bereik, hoop ik zulke gedachten ook nog te hebben. En natuurlijk verdwijnt Ad nu niet van het toneel. Deze krasse zestiger blijft als freelancer sportverhalen schrijven.